DORIS BOERMAN: LINDY, LINDSY, BRITNEY, BEVERLEY

Doris Boerman behaalde in 2012 haar bachelordiploma Grafisch Ontwerpen aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam.

DIT IS KUNST: Je laat donderdag een sculptuur zien met de titel Lindy, Lindsy, Britney, Beverly. De sculptuur lijkt zowel te refereren aan het Modernisme als aan de popcultuur en het daarbij behorende uiterlijke vertoon. Je lijkt door het gebruik van bepaalde materialen ook nadruk te leggen op de tegenstelling tussen enerzijds het natuurlijke en anderzijds het onnatuurlijke en de overdrijving, een stijlmiddel waarvan de popcultuur zich vaak bedient. Kunnen we zeggen dat jij de popcultuur beschouwt als een rijke bron van inspiratie?

DORIS BOERMAN: Het grote belang dat in deze tijd aan uiterlijk vertoon wordt gehecht is een feit waar je moeilijk om heen kunt. Ik wil het niet afkeuren, noch toejuichen. Ik ben geïnteresseerd in de beeldtaal van de popcultuur, het spel en de macht ervan. De titel Lindy, Lindsy, Britney, Beverley verwijst naar vier verschillende personages of identiteiten die wij zouden kunnen kennen van bijvoorbeeld Hollywood, Amerikaanse televisieseries of popsterren. Het zijn types, hokjes. Ze hebben alle vier op precies dezelfde manier een 'eigen' identiteit aangemeten, die natuurlijk hartstikke inwisselbaar is. Een subtitel voor het werk is Hairdisplays.  Met het werk verwijs ik naar het personage in de popcultuur dat in veel gevallen een constructie is. Een goed voorbeeld daarvan is in mijn ogen een celebrity als Beyoncé. Zij is een object of desire dat net als andere objecten is vormgegeven. Alleen gaat het bij Beyoncé véél verder en is het véél complexer. Zij heeft een team van mensen om zich heen dat meehelpt haar personage en podium te bouwen. Elke keuze die Beyoncé maakt in wat zij zegt, doet of draagt, wordt een deel van haar verschijning en wie zij uiteindelijk is voor haar toeschouwers. Zo zijn er heel veel verschillende celebrity's of sterren die allemaal iets anders uit willen dragen en zo hun eigen identiteit hebben. Beyoncé wil authentiek overkomen en maakt zich sterk voor de emancipatie van de Afro-Amerikaanse vrouw. Ze vertegenwoordigt een ideaal.

DIT IS KUNST: Heb je genoeg aan de popcultuur en kan de kunstgeschiedenis het raam uit?

DORIS BOERMAN: Ik heb beeldmateriaal uit de popcultuur en vooral clips onderzocht op hun formele en inhoudelijke eigenschappen. Popcultuur is in de eerste plaats een beeldcultuur en de mensen die de beelden produceren putten net zo gemakkelijk uit de kunstgeschiedenis als uit andere bronnen. Ik ben geïnteresseerd in beeld, en kennis van de kunstgeschiedenis speelt een rol in mijn perceptie van beeld. De kunstgeschiedenis is een fundament, ik vind niet dat ik mezelf in deze tijd kan plaatsten zonder naar de geschiedenis te kijken.

DIT IS KUNST: Wil jij in de toekomst kunst maken of pop?

DORIS BOERMAN: Het een is niet altijd gescheiden van het andere. Harmony Korine maakte met de film Spring Breakers een prachtige vormoefening over een subcultuur van hedendaagse jongeren. Je zou kunnen spreken van een gelaagde kunstfilm, maar voor een groot deel van het publiek dat erop af komt, is het gewoon een visuele snack. Het is interessant om te zien dat ogenschijnlijk gescheiden gebieden ineens samenvloeien en zeer verschillende publieksgroepen tot hetzelfde worden aangetrokken.