HENDRICKJE SCHIMMEL: MEEDRIJVEN

Hendrickje Schimmel studeerde in 2012 af aan de Afdeling Mode van de Arnhemse kunstacademie.

Wat ga je op 7 maart doen?

Ik ga met mijn nichtje Liesbeth Sterkenburg, die op dit moment aan de Arnhemse kunstacademie mode studeert, en twee anderen een huisvlijt-event op poten zetten. Denk aan een huiskamer en een gezellig dameskransje, daar zal het ook wat van hebben. Meer verklap ik niet.

Wat is het belang van huisvlijt?

Mode is op dit moment de snelle massaproductie van nep-chique. Over de hele wereld zitten onderbetaalde slaven te zwoegen om het Westen te voorzien van hippe kledingstukken. Die kledingstukken lijken een afglans van wat vroeger pret-à-porter heette en haute couture, maar wat het voorbeeld is, en wat de imitatie, is tegenwoordig ook niet zo zeker. We zitten inmiddels al weer lang en breed in het vintage-tijdperk. Mensen met geld lopen rond in andermans kleren en vodden die daadoor aardig prijzig zijn geworden. Alles gaat verwarrend snel tegenwoordig. Daarom keren we terug naar huisvlijt. Nog geen vijftig jaar gelden was dat de praktijk van de mode voor de gemiddelde vrouw: zelf je rok en je jurk maken van schone, nieuwe stoffen. Als alles snel en complex is, gaan mensen vanzelf terug naar wat ze aanzien voor de zogenaamde bronnen.

Sluit huisvlijt aan bij je huidige werk?

Ja, maar op afstand. Huisvlijt is een punt aan de historische horizon. Belangrijk om niet te vergeten, maar ook iets wat niet direct te maken heeft met wat ik nu doe. Ik heb op dit moment een baan van twee dagen bij een bedrijf. Ik ontwerp jassen en prints. In de dagen die over blijven, zit ik op mijn eigen atelier. In de modewereld wordt dat doorgaans geen goed idee gevonden. Voor jezelf beginnen wordt toch gezien als moeilijk, bijna onhaalbaar. Het is beter om een goede baan te vinden bij een bedrijf of een echt modehuis. Zo kom je hogerop: van een stage en nog een stage naar een goede baan. Volgens mij is dat sterk overdreven. Vandaar dat ik ervoor heb gekozen om naast mijn baan in mijn atelier te zitten.

Wat doe je daar?

Ik denk na en werk aan een collectie. Waar ik over nadenk en wat ik probeer uit te vinden is hoe ik de huidige mediacultuur kan gebruiken in de productie van mode. Hoe maak ik van de overweldigende stroom van beelden die me op You Tube en Facebook overspoelen een productieve kracht? Wat de huidige beeldcultuur typeert is de knip-en-plak-methode. High en low, vulgair en verfijnd, nieuw en oud worden in een onophoudelijk draaiende molen naast en over elkaar geplakt. Waar iets vandaan komt, wat de oorspronkelijke context is, doet er niet meer toe, maar daaruit ontstaat wel een nieuwe context. Wat krijg je als je je in die stroom laat meedrijven en meegaat in de esthetiek van de ongebreidelde, brute vermenging?

Maar raak je dan niet de weg kwijt? Er moet toch een plek zijn – al is het maar in overdrachtelijke zin - waar je ’s avonds thuiskomt en je schoenen uittrekt?

Waarom zou je je schoenen ’s avonds niet kunnen uittrekken in je mailbox. En waarom niet drie keer per week in een andere mailbox? Dat zou je leven een hoop dynamischer maken. Ik geef toe, dat van een samenhang, in de vroegere zin van dat woord, tegenwoordig weinig overblijft, maar ik sluit niet uit dat de mensheid bezig is met een volgende stap: de vloeiende persoonlijkheid. Wat je nu al ziet is dat mensen zich op allerlei manieren bewegen tussen de alledaagse werkelijk en de wereld van de sociale media. In dat verkeer tussen de werkelijke en de virtuele wereld nemen ze andere personages aan en hebben ze andere dingen nodig.

Het klinkt nogal radicaal. Gooi je daarmee ook niet de mooie mode-idealen uit het raam, de met vakmanschap, zelfopoffering en liefde gemaakte jurk van het modehuis, om maar wat te noemen?

Voor de goed gemaakte jurk van het modehuis en voor het esthetische ideaal er achter heb ik grote bewondering. Het is een ijkpunt, belangrijk om in je achterhoofd te houden. Maar het is niet waar ik voor kies. Ik wil mee met het nu, en het nu is snel en vloeiend.

Hoe zie je je eigen toekomst?

Ik kan me voorstellen dat ik ooit mijn eigen bedrijf opzet. Dat bedrijf zal zich niet alleen met mode bezig houden, maar met het inspelen en vertalen van culturele ontwikkelingen in het algemeen. Dat is overigens wat mode altijd al is geweest: een vertaling in vorm en materiaal van het nu - een idee over dat nu en een bepaald levensgevoel - in kledingstukken en accessoires. Mensen hebben nu eenmaal dingen nodig om zichzelf een vorm te geven.