ANAN STRIKER: HET VERLIEZEN OVERWINNEN

Anan Striker is vierdejaarsstudent Fine Art aan de Arnhemse kunstacademie. In de zomer van 2013 studeert hij af.

Waar ben je en wat doe je?

Ik ben in Antwerpen. Ik maak werk en verblijf bij mijn muze.

Wat ga je op 7 maart in Arnhem doen?

Een potje kontje knal als performance. Ik ben de verliezer en Robin Smits de winnaar.

Kun je uitleggen wat kontje knal is?

Het is de ‘straf’ voor de verliezer tijdens een potje tienen, een voetbalspelletje dat ik speelde op pleintjes in Assen. Door de bal hoog te houden en op doel af te ronden, kon je winnen. De eerste die zijn 10 punten op had, die moest 'staan'. Soms met de broek aan, soms met de broek uit. De anderen mochten dan vanaf een paar meter een aantal keer schieten op de voorover bukkende verliezer.

Waarom kontje knal als performance?

Kontje knal is veel dingen in één. Het is stoer en het is lijden. Het is vernederend en je wordt er sterker van. Het lijkt mannelijk en hetero, maar er zit ook een homo-erotisch tintje aan.

Hoe serieus neem je het zelf?

Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het als een geintje zien. Ergens is het dat ook. Maar er zit voor mij een serieuze kant aan de zaak. Ik zal pijn moeten lijden. Ik verlies en dat verlies kan je overwinnen. Ik sta er niet als voetballer, maar als kunstenaar. Niet dat ik een verloren kunstenaar ben, want ik zal het verlies overwinnen. Ik heb deze performance eerder gedaan. Toen zei ik, dat ik het nooit meer zou doen. Ik ga dus mijn grens verleggen en mezelf overwinnen.

Sluit het aan bij je andere werk?

Ik maak verschillende dingen: sculpturen, schilderijen en ook video’s. Het gaat hand in hand. Voetbal speelt daarin een belangrijke rol. Voetbal is in mijn ogen een metafoor voor het leven en een gezonde afleiding. Het staat voor wedijver en strijd, het geluk van het winnen en de drang om de beste te willen zijn, maar ook voor de keerzijde daarvan: verlies, vernedering, pijn en lijden.

Hoe sta je tegenover de populaire massacultuur?

Ik ben er mee opgegroeid en je kunt sociale media gebruiken. Facebook en You Tube zijn middelen om dingen die je maakt te laten zien aan anderen. Maar aan de andere kant probeer ik ook te ontkomen aan de ononderbroken beeldenstroom en het gehang boven de computer. Als ik werk dan gaat mijn computer gewoonlijk uit. Ik heb geen zin om de hele dag op een muis te klikken. Ik moet wat maken. Mijn handen kriebelen als ik dat niet doe.

Hoe zie je je toekomst?

Onzeker. Na de zomer ben ik klaar met de kunstacademie. En dan begint de grote wedstrijd. Gaat mijn werk winnen? Ik ben in ieder geval nog hard aan het trainen.