BRAM VAN LEEUWENSTEIN: IK ZIE HET VOORAL PRAKTISCH

Bram van Leeuwenstein studeerde van 2006 tot 2010 aan de afdeling Vrije Kunst van Artez in Arnhem.

Op donderdag 7 maart maak je in het MEE-gebouw samen met Klaas Nijenhuis paardenkroketten die je serveert op door jou gemaakt servies. Doe je dat soort dingen, die een beetje buiten het traditionele terrein van de vrije kunst liggen, wel vaker?

Ik heb altijd van alles gedaan. In het eerste jaar van de opleiding Vrije Kunst in Arnhem was ik vooral bezig met druktechnieken. Dat combineerde ik in het tweede jaar met het beschilderen van keramiek en in de volgende jaar twee jaar combineerde ik dat weer met het zelf ontwerpen en produceren van keramiek. Eenkennig ben ik nooit geweest. Ook toen ik me met hart en ziel
op de keramiek had gestort, heb ik er altijd projecten naast gedaan. Ik heb bijvoorbeeld in mijn eerste studiejaar een vlieger van drie bij vijf meter gemaakt voor het CODA en in het derde jaar een Hummer van beton en papier voor de tentoonstelling Made in Arnhem in het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem. Onder de naam Wet Paint organiseerde ik trouwens ook tentoonstellingen van studenten van Artez.

En na je studie?

Heb ik me ook nooit beperkt tot maar één ding. Ik kreeg opdrachten voor werk in de openbare ruimte, zoals een betegeling van 1600 tegels in de kantine van het ziekenhuis in Velp en een openbare tuin in een nieuwbouwwijk in Veenendaal. Ik heb sinds mijn afstuderen autonoom werk gemaakt, maar ook gebruiksgoed en lampen geproduceerd en geëxposeerd. Een bijzonder project was het project Conversatie Stukken samen met Pascal Mulder. Ik het kader van dat project maakten Pascal en ik een servies. Dat servies werd beschilderd door beeldend kunstenaars en vervolgens werd ervan gegeten tijdens een openbaar diner. Een van mijn laatste opdrachten is het ontwerpen en produceren van een tas van textiel voor de Jonge Ambtenarendag op 28 maart 2013 in Arnhem.

Je bent opgeleid als vrij kunstenaar, maar je maakt ook toegepaste kunst? Zijn dat voor jou heel verschillend soorten werk?

Nee, het is allemaal mijn werk. Een opdracht om toegepaste kunst maken, vraagt een andere benadering dan vrij werk. En toch zie ik het allemaal als een onmiskenbaar deel van het universum van kunstwerken en toegepaste kunstwerken waaraan ik aan het bouwen ben. Autonome werken zijn daarin belangrijk, maar ik vind het ook geweldig als ik ’s ochtends koffie uit mijn eigen kopjes kan drinken en kan eten van mijn eigen borden. Dat inmiddels ook andere mensen stukjes van mijn wereld thuis hebben, vind ik trouwens ook prachtig.

Je hebt een eigen bedrijf, een eenmanszaak. Bekent een eigen bedrijf dat je je artistieke ambities moet bijstellen?

Voor iemand als ik, is een eigen bedrijf min of meer een noodzaak. Ik bedoel, ik zie mezelf gewoonweg niet in loondienst werken. Als het om een opdracht in de openbare ruimte gaat of om een vergelijkbare opdracht, zoals voor de Jonge Ambtenarendag, dan houd ik serieus rekening met de wensen van de opdrachtgever. Maar er zijn wel grenzen. Met de uitvoering en met de details moet de opdrachtgever zich niet willen bemoeien. Of het nu autonome of toegepaste kunst is, het zijn mijn dingen. Ik maak ze omdat ik het fascinerend vind om me bezig te houden met een bepaald onderwerp, een bepaald materiaal of een bepaalde techniek. Een klant kan het kopen of niet, maar ik ga geen water bij de wijn doen als het om mijn eigen inzichten en kwaliteitseisen gaat.

Wat vind je van de keuze voor of tegen aanpassing aan de massacultuur en de markt?

Ik zie het vooral praktisch en praktisch wil zeggen, van mijn kant. Ik ben kunstenaar. Ik heb wat je noemt maakdrift. Ik wil maken wat ik interessant vind en me bezighouden met dingen die me fascineren, maar dat heb ik al gezegd. Over twintig of dertig jaar wil ik nog steeds de vrijheid hebben om mijn eigen gang te gaan. Om dat te kunnen, moet je denk ik alles aanpakken en iedere mogelijkheid benutten om je werk te verkopen en geld te verdienen. Tot nu toe lukt dat nog steeds.

http://www.bramvanleeuwenstein.nl/