SOPHIE DROS: JE MOET HET IN DE OGEN KIJKEN

Sophie Dros is tweedejaarsstudent aan de Nederlandse Filmacademie in Amsterdam, richting Regie Documentaire.

Wat ga je 7 maart doen?

Ik laat een documentaire zien: Leven zonder tranen. Het onderwerp is nogal heftig: moord, doodslag en onherstelbaar verlies. Ik kan me voorstellen dat mensen na het zien van mijn documentaire vragen hebben, maar ik ben graag bereid om die vragen te beantwoorden.

Sluit de documentaire aan bij de rest van je werk?

Ik heb tot nu toe verschillende dingen gemaakt: een paar korte fictiefilms, documentair werk, een videoclip en tamelijk abstracte exercities met green screen. Als het om documentaires of fictie gaat, dan draait het bij mij uiteindelijk altijd om de grote thema’s die het bestaan bepalen: agressie, seks, leven en dood. Klein menselijk leed of geluk, dat ligt me niet zo.

Welke rol speelt de digitale massacultuur van nu in je werk?

Ik vind dat een kunstenaar zich niet klakkeloos moet aanpassen aan de smaak van de massa. Dat neemt niet weg, dat ik de populaire cultuur van nu heel interessant vind. Voor het snelle, oppervlakkige en hijgerige van de digitale beeldcultuur kun je weglopen. Ik denk dat je dat niet moet doen. Je moet het in de ogen kijken, anders blijft het je achtervolgen. Voor mij is de populaire cultuur iets waarmee je kunt spelen. Dat doe ik vooral in de postproductie van mijn films. De laatste tijd voeg ik bijvoorbeeld flauwe reclames toe. Ik denk na, hoe je je bij de postproductie als een echte geldwolf zou kunnen gedragen. Bij het maken van mijn films zelf speelt de populaire cultuur als gegeven niet echt een hoofdrol. Ik denk in de eerste plaats na over het verhaal dat ik wil vertellen en de manier waarop ik dat wil vertellen.

Hoe zie je je toekomst?

Ik heb nog ruim twee jaar studie voor de boeg. Dat zie ik als een kans om te experimenteren. Ik heb me vooralsnog niet vastgelegd op een stijl. Na mijn studie wil ik in ieder geval mijn vak uitoefenen, dat wil zeggen documentaires maken en werken aan fictieprojecten en clips. Als filmmaker heb ik natuurlijk belangstelling voor wat zich nu om mij heen afspeelt. De beeldcultuur van nu hoort daarbij. Ook daar put ik inspiratie uit. Ik wil sowieso iemand zijn die met zijn tijd meegaat.