ARASH FAKHIM: FASTFOOD

Arash Fakhim volgt het tweede jaar van de studie Fine Art aan de Arnhemse Kunstacademie.

 

Wat ga je 7 maart doen?

Ik maak met ventilatoren en plastic zakken ter plekke een installatie. De aanpak is tamelijk houtje-touwtje. Het moet een plezier worden om naar te kijken. En ik laat een film zien die ik maak samen met Ebony Hoorn.

Sluit de installatie aan bij de rest van je werk?

Zit er op dit moment een rode lijn in wat ik doe en maak? Dat vraag ik me vaak af. Ik maak veel. Het tweedejaar is voor mij een zoekjaar. Ik ben, of ik dat nu wil of niet, een product van mijn tijd die wordt bepaald door digitale media. Ik laat me daar trouwens ook graag door op sleep nemen. Ik volg met grote belangstelling de voortgang van het McDonaldisme: het gebruik en de benadering van cultuur en communicatie als fastfood, als een vluchtig, snel en steeds sneller veranderend fenomeen. Vooral de snelheid en de wisselvalligheid ervan spreken me aan. Waarom is iets het ene moment helemaal jè van hèt, bijna universeel geldig, de belichaming van het nu… En het volgende moment opeens weer niet? Ik kan wel net doen alsof ik daar van afstand tegenaan kijk, maar in feite doe ik er hartstochtelijk aan mee. Ik geef gedachteloos mijn status updates door. Ik meld waar ik ben. Ik ben met andere woorden een bereidwillige slaaf van de digitale registratie- en controlemachine en ik bedien me bij voorkeur van het voor Facebook en You Tube typerende eclectische idioom. Wat me ook aanspreekt, is de kille onverschilligheid van het digitale systeem, het feit dat You Tube, Facebook en de rest van de mediamolen, mij helemaal niet nodig heeft om door te draaien.

Je zegt dat je dit jaar op zoek bent, maar wat zoek je?

Ik zou een soort statement moeten maken, maar ik ben niet van de statements. De wereld veranderen, is ook niet iets wat me ligt. Ik ben in ieder geval op zoek naar de lijn tussen kunst en niet-kunst. Waarom is iets is in deze of een andere context wel kunst, maar in een andere context niet of nèt niet? Wat me evenzeer bezighoudt, is de vraag of je kunst kunt maken die los staat van het verleden, kunst die alleen te maken heeft met het nu… En volstrekt van nu is.

Hoe zie je je toekomst?

Over mijn toekomst ben ik niet onzeker. Ik probeer zoveel mogelijk in het nu te leven en daar heb ik vooralsnog een groot plezier in.